سازمانها به عنوان سیستمهای عقلایی

از دیدگاه سیستم عقلایی، سازمان ابزاری است که برای رسیدن به هدفهای مشخصطراحی شده است. واژه عقلایی به محدودهای از یک سری فعالیتها اشاره میکند که به نحوی سازمان یافتهاند که منجر به دستیابی به هدفهایی از پیش تعیین شده با حداکثر کارآیی میشوند.

از دیدگاه نگرش سیستم عقلایی، رفتار سازمان به فعالیتهایی اطلاق میشود که به وسیله عواملی هدفدار و هماهنگ اجرا میگردد. بیان فوق بر تصور حسابگری عقلایی دلالت میکند و واژههایی مانند اطلاعات، کارآیی، بهینه کردن، اجرا، طراحی را به طور مکرر در مورد سازمان به کار میبرند. نظریهپردازان سیستم عقلایی بر ویژگی تعیین هدف و رسمیت تأکید میورزند، زیرا که هر کدام از این عوامل، نقش مهمی در عقلایی کردن فعالیتهای سازمانی دارند.

تعیین هدف از جمله مهمترین ویژگیهای سازمان عقلایی است. اهداف تصور مقاصد مطلوب هستند. این تصور بر حسب میزان دقت و معین بودن معیار مطلوبیت اهداف تفاوت میکند. اهداف معین نه تنها معیاری برای انتخاب از میان فعالیتهای جایگزین را مشخص میکند بلکه تصمیمات در مورد چگونگی طراحی ساختار را نیز هدایت میکنند. بعضی از سازمانها از اهداف کاملا مًبهم و کلی حمایت میکنند، اما در عملیات روزانه خود از هدفهای نسبتاً معینی که معیاری برای انتخاب از میان فعالیتهای جایگزین و یا برای طراحی ساختار سازمانی به دست دهد، استفاده میکنند.

رسمیت دیگر ویژگی مشترک بین نظریات عقلایی است. همه نظریهپردازان سیستم عقلایی موجودیت و اهمیت ساختار رسمیت یافته را مسلم فرض میکنند. یک ساختار زمانی رسمی است که قواعدی که بر رفتار تأثیر میگذارند کاملاً دقیق و واضح فرموله بندی شده، و نقشها و روابط نقشها مستقل از نظریات شخصی افراد شاغل آن سیستمها، در ساختار از پیش تعیین شده باشند. رسمیت ممکن است از طریق استاندارد کردن و یا منظم کردن رفتار به عنوان تلاشی برای قابل پیش بینیتر کردن آن تلقی شود. رسمیت همچنین تلاش برای هر چه روشنتر و عینیتر کردن ساختار روابط بین یکسری از نقشها و اصولی است که بر رفتار سیستم حاکمیت دارند. رسمیت میتواند از طریق راههای غیرمستقیم به خردگرایی کمک نماید. علاوه بر آمادهتر ساختن رفتار برای طرحریزی آگاهانه، ساختاری کردن انتظارات پیش از وقوع کنشهای متقابل مزیتهای دیگری را نیز در بر دارد.

انجام پایان نامه مدیریت علمی تیلور
حرکت اولیه دیدگاه مدیریت علمی از کارهای فردریک تیلور 1 در اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم شروع شد. تیلور و پیروانش اصرار داشتند که تجزیه علمی وظایفی که از سوی کارگران انجام میگیرد برای کشف رویههایی جهت کسب حداکثر بازده با حداقل واردهها اعم از انرژی و منابع امکانپذیر است. این تلاشها بر روی تجزیه و تحلیل وظایف فرد متمرکز بود. اما این تلاشها برای عقلایی کردن کار در سطح فرد کارگر به طور اجتنابناپذیری به تغییرات در کل ساختار ترتیبات کاری منجر شد. تلاشهای تیلور برای کارآ ساختن کارهای بدنی کارگر به شدت منجر به سازماندهی تمامی جنبههای فرآیند تولید گردید.